Najwyższe dopuszczalne stężenie (NDS) jest wartością średnią stężenia fizycznego czynnika szkodliwego dla zdrowia. Oddziaływanie to nie może być większe niż w ciągu ośmiogodzinnego dobowego i przeciętnego tygodniowego wymiaru czasu pracy, określonego w Kodeksie pracy. Ponadto oczywiście w czasie jego aktywności zawodowej nie powinno spowodować ujemnych zmian w stanie zdrowia ani w stanie zdrowia przyszłych potomków pracownika.
Poniżej podano przykładowe najwyższe dopuszczalne stężenie (NDS) wybranych substancji:
- benzen – 1,6 mg/m2 ,
- chlor – 0,7 mg/m2,
- chlorowodór – 5 mg/m2,
- etanol – 1900 mg/m2,
- izopentan – 3000 mg/m2,
- kwas octowy – 25 mg/m2,
- ozon – 0,15 mg/m2,
- tlenek azotu – 2,5 mg/m2,
- tlenek węgla – 23 mg/m2,
- wodorotlenek sodu – 0,5 mg/m2.
Przykłady te z pewnością nie są w stanie pokazać odpowiednio pełnego wachlarza zagrożeń środowiskowych.
Terminy pokrewne
- NDS – najwyższe dopuszczalne stężenie,
- NDSCh – najwyższe dopuszczalne stężenie chwilowe,
- NDSP – najwyższe dopuszczalne stężenie pułapowe.
Źródło
Rozporządzenie Ministra Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej z dnia 12 czerwca 2018 r. w sprawie najwyższych dopuszczalnych stężeń i natężeń czynników szkodliwych dla zdrowia w środowisku pracy (Dz. U. z 20018 r., poz. 1286).